* * *

მთვლემარე თვალები, ამ ღამის სიდიდე,
გამოფიტული თამბაქოს შევსება.
მელანქოლია, კედლების სირბილე,
შენ რომ ცნობ სამყაროს, მე იმის მერე ვარ.

პერგამენტს უჭირავს დახრილი მარცვლები,
ლარნაკში ჩამომშრალ ტოტების გუბეა.
დუელში გაწვეულ მარტებთან ვმარცხდები
ცარიელ აპრილის უმზეო ყურე ვარ.

აუშვით, იალქნებს ებრძოლონ ქარებმა,
მარტივად ვუმტვრიოთ დარაბას საკეტი.
დღევანდელ ცოდვები დღევანდლით ბარდება,
თვალს ვათვალიერებ დამტვრეულ სარკეთი.

არ ვთვლი საჭიროდ ვიცხოვრო სრულიად,
ამდენი ცრემლებით დავღვარო გოდება,
თუ მარადისობით აღსავსე სული მაქვს,
თუ მარადისობაც სადმე არ მომბეზრდა.

რაღა დროს ხორცი და რაღადროს სულია,
დამტვერილ სარკეთი ვისწორებ საყელოს,
თუ წავალ ვერ გეტყვი, რომ შემთან მწყურია,
უბრალოდ, დრამატულ ცხოვრებით ვსარგებლობ.

 ნიკა ლაშხია